IDEM BERNARDUS.

1315 Dic, homo, cur abuteris

Discretionis gratia?

Cur vitae viam deseris,

Et tendis ad supplicia?

Saluti praefers otia,

Et pretiosis vilia.

Nec metu poenae flecteris,

Nec spe salutis traheris,

Ut summa quaeras gaudia.

Dic, homo, cur abuteris

Discretionis gratia?

Quid valet mundi gloria,

Vide, quam sic amplecteris?

Multa vides indicia

Quod scienter deciperis:

Mundum qui fugit sequeris,

Et cum labente laberis

Sequendo transitoria.

Sic bona permanentia

Sub aure surda praeteris.

Dic, homo, cur abuteris

Discretionis gratia?

Certe, non excusaberis

Dissimulando talia.

Nam si sic subterfugeris,

Post restat conscientia,

Quae non tacet latentia:

Et divina judicia

Declinare non poteris;

Sed si convictus fueris,

Patet mortis sententia.

Dic, homo, cur abuteris

Discretionis gratia?

Non confidas de venia

Si sero poenitueris.

Dies est peremptoria;

Quam nisi tu praeveneris

Fructu condigni operis,

Et reatum purgaveris;

1315 Erit tibi miseria

Absque misericordia,

In aeternum cum miseris.

Dic, homo, cur abuteris

Discretionis gratia?

Ergo, vide, cum veneris

In Judicis praesentia,

Qui tibi, prout egeris,

Reddet ipse stipendia:

Ne gloriosa patria

Tua te privent vitia.

Nam si mundus occurreris,

Cum justis sociaberis

In aeterna laetitia.

Dic, homo, cur abuteris

Discretionis gratia?

O Christi longanimitas

Et longa exspectatio!

O mira Christi bonitas,

O quanta miseratio!

O cordis induratio

Et mortis festinatio!

Quid differs? cur non cogitas,

Homo, quae vitae brevitas?

Cernat hoc meditatio,

Quid nos primo fuerimus.

O vanitatum vanitas,

Curarum occupatio!

O, cur ambitur dignitas?

Cur opum cumulatio?

Quo tendit congregatio?

Aut quid valet cupiditas?

Est in sepulcro foeditas,

Et extra dealbatio.

Cernat hoc meditatio,

Quid nos primo fuerimus

O quae mortis acerbitas!

Et quanta trepidatio!

Cum jam cogit mortalitas,

1316 Ut fiat separatio.

Quid prodest delectatio?

Quid festiva jucunditas?

Quid nunc pro vita flagitas?

O sera recordatio!

Cernat hoc meditatio,

Quid nos primo fuerimus.

O servitus, quid cogitas,

Apparens in judicio?

O arguens crudelitas

Hostis, et accusatio!

O dolor et confusio!

O horror, o obscuritas!

O poenarum aeternitas,

Et ignis conflagratio!

Cernat hoc meditatio,

Quid nos primo fuerimus.

O homo, cur nos festinas

Ut detur tibi mansio,

Qua felix immortalitas,

Et nulla trepidatio:

Sed perpes exsultatio,

Et sanctorum societas,

Ac permanet felicitas

Et laeta Dei visio?

Cernat hoc meditatio,

Quid nos primo fuerimus.

Cum sit omnis homo fenum,

Et post fenum fiat coenum,

Utquid, homo, extolleris?

Cerne quid es, et quid eris,

Modo flos es, et verteris

In favillam cineris.

Per aetatum incrementa,

Imo magis detrimenta,

Ad non esse traheris.

Velut umbra, cum declinat

Vita surgit, et festinat;

Claudit meta funeris.

1317 Homo dictus es ab humo;

Cito transis, quia fumo

Similis efficeris.

Nunquam in eodem statu

Permanes, dum sub rotatu

Hujus vitae volveris.

O sors gravis! o sors dura!

O lex dira, quam natura

1317 Promulgavit miseris!

Homo nascens cum moerore,

Vitam ducis cum labore,

Et cum metu moreris.

Ergo si scis qualitatem

Tuae sortis, voluptatem

Carnis quare sequeris?

Memento te moriturum,

1318 Et post mortem id messurum,

Quod hic seminaveris.

Terram teris, terram geris,

Et in terram reverteris,

Qui de terra sumeris.

Cerne quid es, et quid eris,

Modo flos es, et verteris

In favillam cineris.